Wellington - Christchurch

Hoi allemaal!

Zo, dit wordt alweer de een-na-laatste blog, de tijd vliegt! Over 2 weken zijn we alweer thuis. Maar nog genoeg op de planning voordat het zover is :)

De laatste blog schreven we in Wellington, op het Noordereiland van Nieuw Zeeland. De laatste dag daar (19 februari) hebben we nog genoten van heerlijk weer, hebben we een korte wandeling gemaakt onder begeleiding van een locale en bezochten we de Weta Cave, dé workshop waar gewerkt wordt aan fysieke en digitale vormgeving en ontwerp van filmsets en karakters (het creëren van dingen die niet bestaan, zoals bijvoorbeeld Smeagol uit LOTR en de voeten en grimmage van de Hobbits). 's Avonds gingen we langs bij Pauls familie, waar we verwend werden met onwijs lekkere fish pie van zelf-gevangen vis en gefrituurde Paua (soort grote zee-slak in mooie schelp) die ze zelf hadden opgedoken die dag. De avond werd nog uitdagen door het “steden uitspreek spel” waarbij we elkaar namen lieten uitspreken van steden uit NL en NZ, echt hilarisch! (Omarama, Motueka, Dunedin, Te Anau, Waikouaiti, Manapouri, Ikamatua, waar ligt de klemtoon!?)

De dag erna zijn we in 3uur naar het Zuidereiland gevaren per ferry, een erg mooie tocht. We verbleven in Motueka, vanuit waar we wat dagtripjes maakten. Onderweg bij Nelson nog een even het strand aangedaan. Na een dag chillen op Kaiteriteri beach, zijn we weer 23km (8 uur inclusief zwemmen) aan de wandel geweest in het Abel Tasman gebied, langs mooie baaien, heuvels (Gibbs hill) en bossen.
De volgende stop was een nachtje in Hokitika, waar we verbleven in een ouderwets hostel wat rook naar een oude mensen huisje, knus en huislijk. Het ligt in een gebied waar in het verleden veel goudzoekers zijn geweest. Zo maakten we nog een wandeling in oud goudmijnbouw gebied, over natte gladde stenen, via bospaadjes en sluiproutes, door oude uitgehouwen gangetjes met veel spinnenwebben, avontuurlijk! Hokitika Gorge was een mooie locatie, waarbij turquise-melk-kleurig water al jaren tussen kliffen stroomt. Onderweg kwamen we nog langs een monument ter nagedachtenis van de slachtoffers van een seriemoordenaar en hebben we die avond de lekkerste pizza ooit gegeten.
Meer landinwaarts kwamen we terecht in Fox Glacier waar, je raadt het al, gletsjers zijn. Het was er helaas wat grauw en grijs, maar dat hield ons niet tegen om weer lekker aan de wandel te gaan. De omgeving was weer heel anders dan alles wat we ervoor hadden gezien, bijzondere gesteenten en gletsjers in de verte. En ook Lake Matheson, een groot meer waarin prachtige weerspiegelingen van de omgeving te zien waren.

Op weg naar Wanaka pikten we Cees op, een lifter uit het oosten van NL, die al heel wat maanden in Nieuw Zeeland had doorgebracht, o.a. werkend als pizzabakker. Leuk om even wat tips uit te wisselen. Wanaka vonden we een fijne plaatst, vrij knus en aan een prachtig meer. Na een dag flink wandelen (20km, 5 uur) , zijn we op de mountainbike gestapt (uitgedost met prachtige verplichte helm) naar een uphill gelegen wijnboer voor een wijnproeverij met prachtig uitzicht. Ook bezochten we Puzzling World, een soort interactief museum met allerlei hologrammen, gave mindfucks, raadseltjes en puzzeltjes. EN met erbij een enorm 3D doolhof waarin we meer dan een uur hebben rondgelopen, rondstuiterend als kleine kinderen ;)

Op weg naar Queenstown maakten we een stop in de buurt in Glenorchy, een inieminie plaatsje tussen bergen en aan een groot meer met veel zwarte zwanen, de rust zelve. Queenstown was het tegenovergestelde hiervan. Een uit de kluiten gewassen stad, heel toeristisch maar erg bruisend, met veel gezelligheid aan het meer en een druk nightlife. In het grote stadspark is een 18-holes frisbee baan, waar we met veel plezier een potje speelden, maar Stefanie hopeloos in faalde. De volgende dag stond ons de volgende uitdaging te wachten: het beklimmen van de Ben Lomond berg, naar de top op bijna 1750 meter. We begonnen vroeg in de morgen, waardoor we de eerst uren nog koel in de schaduw konden lopen en we nog weinig andere mensen tegenkwamen. Al omhoog lopend, vormde er zich een steeds groter wordende wolk precies bij de top. Dus toen we boven kwamen, hadden we maar zicht vanaf een kant van de top. Tijdens het eten van onze lunch, trok de wolk gelukkig weg en hadden we eindelijk goed zicht op Queenstown en het aanliggende meer. Het prachtige uitzicht maakte de klim dubbel en dwars waard! En Stefanie was heel blij dat Paul haar had overgehaald om de klim te ondernemen. Na de afdaling hebben we genoten van een welverdiend ijsje en later nog wat drankjes, wieh! ;)

De volgende dag zaten we weer in de auto, deze keer op weg naar Te Anau, aan de westkant van het eiland. Hier is weinig te beleven, maar iedereen komt hier naartoe om makkelijker door te kunnen reizen naar Milford Sound, Fjord-land, verder naar het noorden, waar veel dagtrips naartoe gaan. Op een regenachtige dag liepen we een deel van de Kepler track in vochtig bos vol met mos en varens. De dag erna ging om 5.30u de wekker voor onze dagtrip naar Milford. Samen met Imogen, een Engelse lifter die we een paar dagen eerder hadden ontmoet, gingen we op pad. Toen we weg reden was het nog donker en pas na een uur rijden begonnen we eindelijk wat van de omgeving te zien. Heel cool om langzaam de zon op te zien komen. Om 9u voeren we weg om 2uur lang met een boot tussen de bergen te varen (die uiteraard ook weer voor LOTR gebruiken waren). Een indrukwekkende omgeving, zeker het vroege opstaan waard. Na de boottocht reden we langzaam terug richting Te Anau, met verschillende stops onderweg op bijzondere plekken. Ook liepen we nog 'even' een trek van 3uur naar een bergmeer via een matig begaanbaar pad. Vooral Imogen had het er moeilijk mee, maar we hebben haar er doorheen geholpen :) In ruil daarvoor, stopte zij ons vol met muffins en anders lekkers. 13 uur na vertrek kwamen we weer terug bij ons hostel aan, moe maar voldaan.

Vervolgens was het tijd om weer wat verre familie van Paul te bezoeken: Patricia en Bruce in Dunedin. Het ontvangst was erg welkom met koffie, een hoop chocolaatjes, een tour in de stad en een heerlijk diner. Pat vertelde honderduit over de stad, haar hobby's, NZ, haar werk en de familiebanden. De dag erop gingen we zelf op pad naar een schiereiland, langs prachtige kust, waar we op het strand een aantal zeehonden (helaas geen pinguïns en albatrossen) aantroffen. Die lagen rustig in het zand en op de stenen te chillen. Terug in het stadscentrum keken we onze ogen uit bij de street-art, enorme grote schilderingen, die de gebouwen sieren. We sloten ons bezoek af met een hapje eten bij het favoriete Japans restaurant.

We reden door meer landinwaarts richting Mount Cook, de hoogste berg in Nieuw Zeeland. Onderweg maakten we wat stops bij Mouraki, waar bijzondere grote ronde gesteenten op het strand liggen, en Oamaru wat nog in authentieke Victoriaanse style verblijft. In de laatste bezochten we een SteamPunk tentoonstelling, waar kunstenaars allerlei futuristische, stalen, industriële kunst maken, waaronder een soort psychedelische tijdcapsule.
Vanuit Mount Cook Village deden we een wandeling over hangbruggen en tussen gebergten met besneeuwde toppen, die eerst weggestopt zaten achter wolken, maar die langzaam tevoorschijn kwamen toen het begon op te klaren. We eindigden bij een meer waar een gletsjers op uitmondde, en waarin grote brokken ijs lagen. Heel bijzonder om te zien!

We bleven hierna een nacht bij Lake Tekapo, een van de intens helblauwe (bijna turquoise) meren daar in de omgeving. De kleur ervan is zo ongelooflijk mooi, bijna net zo blauw als de lucht op een onbewolkte dag. Hier hielden we een chilldag, met overdag een boekje lezen en 's avonds sushi en een filmpje en sterren kijken.

Vandaag zijn we doorgereden naar Christchurch, onze laatste bestemming in Nieuw Zeeland. Hier verblijven we bij weer andere familie, bij Paul en Jane. Jane heeft ons vanmiddag al een kleine tour gegeven door het centrum van Christchurch, waar de gevolgen van de aardbevingen van een aantal jaar geleden nog heel duidelijk zichtbaar zijn. Half ingestorte kerken, heel actieve bouwgebieden en ook al splinternieuwe gebouwen, het wisselt elkaar af. De hele stad is opnieuw in aanbouw en overal klinkt er het lawaai van het werk eraan. Erg indrukwekkend, helemaal als je je bedenkt hoe erg het centrum eruit gezien moet hebben toen het net gebeurd was. Maar men kijkt er zo optimistisch mogelijk naar en kijkt uit naar een volledig herbouwd centrum over zo'n 10jaar. (hopelijk, want het schijnt niet zo snel te gaan, maar... work in progress)

We hebben vanmiddag ook helaas onze huurauto weer ingeleverd, met zo'n 4500km meer op de teller. We hebben erg genoten van het rondrijden, van het steeds mooier worden van de natuur. Het is ook heel gaaf om al rijdend tussen alle plaatsen de omgeving te zien veranderen, om tussen en over de bergen te rijden, langs prachtig blauwe meren, de ene nog mooier dan de andere.

We blijven nog een paar dagen in Christchurch en vliegen zondag terug naar Australië, naar Melbourne. Langzaam begint het einde van de reis in zicht te komen, boehoe...

Liefs,
Paul en Stefanie