Brisbane - Cairns

Haai! (Waar? Daar!)

Onze vorige blog is alweer 2weken geleden (de tijd vliegt!), dus bij deze weer een nieuwe update. Ga er rustig voor zitten want het is een flink verhaal ;)

Op de dag (16-01) dat we vanuit Goldcoast naar Brisbane zouden vertrekken, werd Stefanie wakker met bultjes op haar linker arm en schouder. Het jeukte niet en we hadden geen idee waar het vandaan kwam. Een allergische reactie op iets -sandflies-, tropische planten of de gevreesde bedbugs? Bedbugs waren het zeker niet, vertelde een van de vele jonge vrijwillige backpackende medewerkster die die arbeid verleende in ruil voor overnachting en onkosten. Het patroon van de bultjes kwam niet overeen en de matrashoezen en stalen frames zouden dit voorkomen. Wat antihistaminica zou een (allergische) reactie moeten verminderen. Niet helemaal overtuigd van het verhaal, hebben we onze spullen gepakt en zijn we naar Brisbane gereden. Eenmaal in Brisbane hebben we de huurauto onbeschadigd in kunnen leveren en zijn we met ov naar het hostel gegaan.
 
Aangekomen in het YHA-Brisbane City hostel, hebben we de bultjes-vraag aan nog een hostelmedewerker voorgelegd. Die dacht ook dat het geen bedbugs zouden zijn, dus we zouden het even aankijken. Het hostel was erg groot, netjes en goed georganiseerd, heel fijn! Ook door Brisbane waren we blij verrast! Het heeft een gezellig centrum, een mooie rivier met daarlangs grote moderne gebouwen/skyscrapers en een groot, door life guards bewaakt, publiek toegankelijk buitenzwembad (lagoon) en veel natuur. Botanische tuinen en parken kwamen zo rond de schemering volop in leven met veel forse kikkers, hagedissen (water dragon) en grote vleermuizen (flying fox) die vanaf schemering als een idioot door de stadsparken vliegen.
 
De volgende ochtend zijn we zo vroeg als we wakker werden naar de Koala Sanctuary Brisbane gegaan, waar we kangoeroes aan konden raken, koala's, andere typische Australische beesten en een vogelshow gezien hebben. Het werd al vroeg warm, dus snel terug naar de airco in het hostel. Eenmaal daar aangekomen, ontdekten we een kaarsrechte lijn van bultjes op Stefanies linker been, maar nog steeds zonder de typische jeuk die de bedbugs zouden moeten geven. Door de hoofd-schoonmaak is Stefanies bed en de kamer gecontroleerd, maar er was niets te bekennen. Door onze zorgen is het bedbug-behandeling-protocol ingegaan: De kamer werd leeggehaald, mensen werden naar een andere kamer geplaatst, wij kregen een gratis upgrade naar een tweepersoonskamer (jeej) en Stefanie mocht al haar spullen (dan kom je er pas achter hoeveel zooi je bij hebt…) een uur in de zon uitstallen en vervolgens alles heet wassen en drogen. De geniepige beestjes zijn lastig te vinden en uit te roeien, zo lazen we. Ze verstoppen zich in kleding, ritsen, plinten, achter behang, gaten en kieren. 's Nachts komen ze tevoorschijn en kunnen ruim een jaar zonder eten. Al het gewas was geen leuk karweitje, maar wel erg noodzakelijk om het niet mee naar huis te nemen. En we waren blij met alle vriendelijke hulp. Nadat Paul tijdens deze activiteiten zich had verdiept in de verdere reis bij reisbureau Peterpans, waren we na een lange toe aan ontspanning. Een pubcrawl met veel leuke mensen heeft ons even niet aan bedbugs en de rest van de reis laten denken. Voor 3 Australische Dollar, bezochten we een paar locaties, kregen een aantal slices pizza en eindigden we in een foute (erg leuke) bar waar het thema “Girls Night” de avond bepaalde. Mannen moesten gekleed gaan in de gratis verkrijgbare jurken voor korting en het podium werd bezet door drag queens die foute wedstrijden begeleiden. Die avond hebben we onwijs genoten, helemaal van Paul in een prachtig jurkje ;), veel leuke mensen (die we nog steeds tegenkomen tijdens onze reis) ontmoet en Stefanie heeft door Pauls gebabbel bij Peterpans een 2 voor de prijs van 1 waterfall tour in Cairns gewonnen.

De volgende dag hebben we bij dezelfde Peterpans veel geld uitgegeven, door veel gave uitjes voor de komende weken te boeken. Op deze laatste avond zijn we met onze pubcrawl vrienden gaan eten, een wandeling gaan maken en op tijd slapen om de volgende dag onze tas te pakken.
 
Met de toeristenbus zijn we verder gereisd naar Noosa, een dorpje verder naar het noorden aan de kust. Doordat alle goedkope accommodaties vol zaten, kwamen we uiteindelijk terecht in een motel-resort, met zowel slaapkamer, keuken en badkamer voor ons zelf, wat een luxe! Op dag 5 na de eerste tekenen van Stefanies bultjes, waren deze ineens veel groter, was het gezwollen, warm en begon het te jeuken. Vooral de elleboog voelde akelig. Samen hebben we besloten dit niet langer af te wachten en zijn we naar een arts gegaan. Deze was van mening dat het toch bedbug-beten zouden zijn, met een heftige reactie erop. Ze adviseerde door te gaan met antihistaminica, schreef een corticosteroïdenzalf en antibiotica voor het geval het zou gaan ontsteken. Stefanie was hiermee meer gerustgesteld dan tot nu toe. Gelukkig was de volgende ochtend al de zwelling en jeuk afgenomen en zijn er op het moment van dit schrijven alleen nog wat overblijfselen van de plekken op Stefanies been te zien. De antibiotica bewaren we voor later :) We maakten in de warmte nog een prachtige wandeling langs de kust van Noosa, langs kliffen vanuit waar we 2 dolfijnen en 3 zeeschildpadden hadden gespot, en later zagen we nog een koala in de boom liggen slapen. Als afsluiting hebben we een zandkasteel op het strand gebouwd, waarbij wat schattige kindjes kwamen helpen. Eentje leek iets te goed opgevoed: hij ging elke keer nadat hij een handje zand aan het kasteel had toegevoegd, zijn handen in de zee wassen, nadat hij weer een handje zand pakte en hij weer zijn handen ging wassen, enzovoorts. Aandoenlijk!
 
Vanuit Noosa gingen we een tour doen naar de Everglades. Met een groepje legden we per 4wd-achtige-tank-bus een zeer hobbelige weg af naar een plek vanuit waar we gingen kajakken, over een soort roodkleurig water, wat een prachtig spiegelend effect gaf. “The River of Mirrors” wordt het genoemd. We hadden ons voorbereid op een 12km hike naar een van de grootste zandduinen van Australië, die helaas niet doorging door de warmte: Het zou te gevaarlijk zijn.. (Pff.. Niets is te gevaarlijk voor Paul). We verbleven een nachtje in een soort scouting-kamp, met lelijk gekleurde houten blokhutjes. Zo rond de schemering, kwamen er langzaam tientallen wilde kangoeroes op het nabij gelegen grasveld gehuppeld. Ze waren niet heel schuw, dus we konden ze vrij dichtbij benaderen, heel mooi om zo te kunnen zien! ’s Avonds begon het flink te regenen, iets waar de Australiërs erg blij om zijn, “liquid sunshine” of “sunshower” ook wel genoemd, goed voor de natuur in ieder geval. Helaas was daardoor een kampvuur maken niet mogelijk, dus moesten we de marshmallows boven een gaspitje laten smelten. De meesten gingen slapen zodra het donker werd (20:00u), terwijl de rest op bleef voor spelletjes zoals “wat ben ik”.

De volgende dag (22 januari) werden we in de vroegte naar Rainbow Beach gebracht. Behalve een hoop toeristen, een supermarkt, goedkope fish and chips, wat backpacker-hostels en een verbinding naar het veelbelovende Frasers Island is hier niets te vinden. Hier vanuit zouden we met een 4wd naar Frasers Island (ook wel verbasterd tot Fraser) gaan. We kregen een uitgebreide briefing, waarbij we ons groepje ontmoetten, ons verteld werd wat we mee moesten nemen (vooral veel zonnebrand, zwemkleding, zonnebrand, hoed en drank, en niet veel meer in verband met weinig plek in de auto) en kregen we uitleg over het rijden met een 4-wheel-drive. Want het was de bedoeling dat we op het eiland zelf met een Toyota Landcruiser zouden gaan rondcrossen, spannend! :-D We deden de alcoholbestelling en gingen op tijd naar bed, want de volgende ochtend moesten we vroeg op. Na de gratis pannenkoeken, kwamen we met 4 auto’s à 8 man per auto onder de hoede van Muzza, door zichzeld ook wel The Muzz genoemd, een 50jarige rondstuiterende ongenuanceerde ras-Australier met als lijfspreuk “Trust The Muzz”. Hij begeleide ons 3 dagen/2 nachten in onze reis op het eiland, waarbij hij via walkte-talkies tips gaf over in welke versnelling we moesten rijden, wanneer er extra gas bijgegeven moest worden en zat hij constant met muziek mee te blèren. Echt een idioot, maar wat een prachtfiguur! We hebben ons kostelijk met hem vermaakt. Hij vond het ook prachtig om in de avonden mee te borrelen en feesten met zijn groep. Het rijden ging best prima en ondanks onze team-naam (“we’re stuck”) zijn we niet klem komen te zitten. Hier en daar spatte het zeewater soms iets hoger dan de bedoeling was en werd er 1 hobbel iets te enthousiast genomen waardoor de slapende mensen op de achterbank letterlijk met hun hoofd tegen het plafond zaten, maar al met al verliep het veilig. We zwommen in Lake Wabby, een meer met helder water onderaan een grote zand duin, waarin van die kleine visjes zwommen die aan je voeten gaan knabbelen (in salons betalen mensen daar een vermogen voor). Ook zijn we naar Elly Creek (ook wel hangover creek genoemd) gegaan. Hier kun je je 200 meter stroomopwaarts laten zakken in een tube, waarna het riviertje je naar het veel te warme strand verplaatst. Ondanks dat dit eiland bekend staat om de dingo's (een verre afstammeling van de Aziatische wolf), hebben we er geen gezien, maar hebben we ons wel elke wandeling voorzien van een “dingo-stick”, wat vertaald in het Nederlands een stok zou zijn om dingo's af te schrikken.
Tijdens deze rit hebben we veel gehoord over de Aboriginals die op dit eiland verbleven, domme Duitse toeristen en dodelijke gevallen door beesten. We zijn naar Indian Head en Lake McKenzie geweest. Om bij de laatste te komen moesten we met onze 4wd over 14km tropisch, onverharde regenwoud-wegen, wat soms een uitdaging voor de 1e versnelling was. Het meer was ontzettend helder en heeft een van het zuiverste zand ter wereld (96% zuiver silicium), beeldschoon! Ook zijn we naar de Champagne Pools geweest, dit zijn lagoons gevuld met zout water, waar met hoogtij het water over de rotsen in de pools slaat en je werkelijk tussen de champagebubbels en schuim zit. Beide avonden hebben we ons, voorzien van een dingo-stick en een wat-te-doen-bij-de-meest-gevaarlijke-slangen-ter-wereld-instructie verplaatst naar het strand waar we onder een prachtige sterrenhemel elkaar verhalen vertelden en spellen speelden. De zee konden we helaas niet in door de “stingers” (alles wat steekt, maar vooral kwallen), haaien en stingrays’s.

Eenmaal terug, een goede nacht slapen op een matras (want op het kamp op het eiland sliepen we praktisch op de grond) en een douche waren we op 26 januari helemaal klaar voor Australia Day in Rainbow Beach. Australia Day heeft de reputatie van Koninginnedag/Koningsdag, waar ze eigenlijk de bezetting door de Engelsen “vieren”. Een gek idee, maar reden voor een feestje. Behalve in Rainbow Beach, want daar is echt niets te doen! Wat een domper was dat... Tevergeefs op zoek naar een feestje zijn we met blote voeten en een tas met bij de bottle-shop gekochte drankjes op een strand beland, waar een Australische man zijn auto, met dikke speakers en discolichten, had geplaatst. Het was onduidelijk of hij Australia Day vierde, of zijn eigen verjaardag goed wilde inluiden, want hij werd 50 die nacht. Wel eindelijk een goed feestje gehad!

De volgende dag was maar saai. Iedereen was brak van nietsdoen en we moesten na 10:00am uitchecken tot 19:00u wachten totdat onze nachtbus naar Airlie Beach ging. 28 Januari was het, toen we in de ochtend aankwamen en na het inchecken naar een lagoon gingen om te zwemmen. Zwemmen in de zee vanaf hier en noordelijker kan alleen als het strand is afgezet met een “stinger net” of een “stinger-suit”, ook wel wetsuit genoemd. Na een frisse duik zijn we een wandeling door het centrum, naar viewpoint gaan maken, waarbij je mooi over stad en haven uit kunt kijken.

Het slapen in een dorm-room is niet altijd alles, zo gingen we deze nacht op tijd naar bed om uitgerust te zijn voor de boottocht volgende dag, waar de nacht verstoord was door een veel te dronken kamergenoot die zijn sleutel kwijt was, en een wilde fantasie waardoor hij in plaats van op het toilet tegen de binnenkant van de deur aan stond te plassen. Het duurder even voordat we het geluid van een tropische bui konden onderscheiden van dronken gekletter op de grond, naast onze spullen. Een klacht later konden we in ieder geval onze spullen een nacht gratis stallen. Ik weet niet of deze ervaring 10 AUD waard was... :)

Vanuit Airlie Beach gingen we op naar de Whitsundays Islands. Met een stalen zeilboot, 20 toeristen, 3 man crew, ontzettend lekker eten, en een zak rode goon (zie vorige blog), vergezeld met Fanta voor Stefanie, zijn we naar Whitsundays Island gezeild. Op dit eiland is het puurste zand te vinden: 99% zuiver silicium. Ook hebben we tussen baby-haaien van 1 meter lengte en stingray's gezwommen. Bloedheet, want we hadden een stingersuit aan, en zoals gewoonlijk was het midden op de dag. Ontzettend mooi was het daar! Uiteraard hebben we wel even moeten ondertekenen dat de crew niet verantwoordelijk voor kwallen was, dat we informatie hadden gehad en weer terug aan boord waren zodra we iets hadden gedaan. Na heerlijk eten, goon, en wat sterke verhalen zijn we gaan slapen. Naja.. niet echt, want we lagen niet ver genoeg in een baai, waardoor de boot veel draaide en de ankerketting veel geluid maakte. De dag erop zijn we naar twee prachtige snorkelplekken gegaan. Deze groep eilanden is onderdeel van het Great Barrier reef, waar we fantastische vissen, organismen en levend (en dood) koraal hebben gezien. We balen nog steeds dat we geen onderwatercamera hadden. Onstuimig weer, hoge golven en veel regen maakten te boottocht avontuurlijk. Niet avontuurlijk genoeg voor Stefanie, want die lag onder het voordek (het deel dat het meeste op en neer gaat met golven) gewoon te slapen :) (om zeeziekte tegen te gaan)
Onderweg hebben we van een bemanningslid nog veel over vissen geleerd. Zo deelt de zeekomkommer zichzelf, waarna deze zich zeer aangetrokken voelt door zijn zojuist afgestoten wederhelft, kan de clownfish (nemo) van geslacht veranderen, wat niet echt een vriendelijk verhaal voor de film was en kleine parasiet-visjes die graag op gekke plekken (liefst in andere vissen) verbleven en voortplanten.

Na een ontzettend leuke tocht, een afterparty en een ontmoeting met eerder ontmoete mensen/vakantievrienden, een mooie wandeling zitten we nu in de bus onderweg naar Cairns. In Cairns gaan we morgen beide Skydiven (02-02-17 ontzettend spannend!!) en staat er nog veel anders gaafs op de planning. En op 07-02 hebben we een vlucht via Brisbane naar Auckland om in Nieuw-Zeeland onze reis verder voort te zetten.

We leren veel van onze reis, want in plaats van rond het middaguur (boven de 30 graden Celsius) te gaan wandelen, stellen we dat uit tot de tropische buien of de namiddag. Ook hebben de Australiërs hier de gewoonte om als tijd 12:00pm (noon, of middaguur) te noemen, terwijl Pauls lichte autisme zegt dat dit 00:00pm, of 12:00am moet zijn.

Wij vermaken ons kostelijk en missen jullie allemaal een beetje!
Heel veel knuffels en liefs vanuit het soms iets te warme Australië.